Օկուպացիոն ռեժիմն արագ տեմպերով ոչնչացնում է Ստեփանակերտը

Արցախի մայրաքաղաքում արդեն քանդվում են ամբողջ թաղամասեր։

Ինչպես հայտնել են ադրբեջանական լրատվամիջոցները, նախատեսվում է օկուպացված քաղաքում բնակեցնել շուրջ 30 հազար ադրբեջանցու։

Այդ նպատակով քանդման են ենթարկվում այն բնակելի զանգվածները, որոնք օկուպացիոն ռեժիմը համարում է «անհամապատասխան՝ ադրբեջանական ճարտարապետական մշակույթի» տեսակետից, չկոնկրետացնելով, թե ինչ նկատի ունի անհամապատասխանության տակ։

Նշենք, որ խորհրդային ժամանակաընթացքում Ստեփանակերտի Կրկժան թաղամասում կային համեմատաբար շատ՝ մի քանի տասնյակ ադրբեջանցիների տներ, իսկ մյուս փողոցներում կամ բազմաբնակարան շենքերում հատուկենտ ադրբեջանցիներ էին բնակություն հաստատել։ Ստեփանակերտի բնակչությունը, որը 1989 թվականի մարդահամարով կազմում էր շուրջ 50 հազար մարդ, իր կազմում ուներ առավելագույնը մինչև 2-3 հազար ադրբեջանցի։

Ներկա դրությամբ, երբ Ադրբեջանը զավթած Արցախում մտադիր է մինչև 2026 թվականը բնակեցնել նվազագույնը 140 հազար մարդու, այդ քանակի զգալի մասը, ինչպես վերևում նշեցինք, նախատեսված է Ստեփանակերտի համար։

Արդեն հայտնի է, որ նախկին Արցախի պետական համալսարանը (որը «վերանվանվել» է Ղարաբաղի համալսարանի – հեղ․) 2024-25 ուսումնական տարվա համար նախատեսում է 1000-ից ավել ուսանողների համար անվճար կրթապրոցեսի մեկնարկ։

Ադրբեջանական մամուլը նաև գրում է Ստեփանակերտի հանրակրթական դպրոցներից առնվազն երկուսի գործունեության մոտալուտ մեկնարկի մասին։ Այդ դպրոցներում նախատեսված է ընդհանուր առմամբ մինչև 500 երեխայի ներգրավում։ Դպրոցների գործունեության սկիզբը դեռևս անորոշ է, սակայն ըստ ամենայնի՝ խոսքը վերաբերում է արդեն 2025-26 ուսումնական տարվան, թեև լրատվական միջոցներից մի քանիսը գրում են, որ հնարավոր է արդեն այս սեպտեմբերին գոնե մեկ դպրոցի գործարկում։

Ադրբեջանական մամուլը նաև գրել է, որ Ստեփանակերտում գործում են վարչական և սպասարկման հաստատություններ՝ առողջապահական, կապի, ոստիկանական, ինչպես նաև մյուս ուժային և իրավապահ մարմինների մասնաճյուղեր։

Այսպիսով, Ադրբեջանի օկուպանտ իշխանություններն իրականացնում են Արցախը և մասնավորապես նրա մայրաքաղաքն ադրբեջանականացնելու սիստեմատիկ գործողություններ՝ միևնույն ժամանակ որևէ ակնարկ անգամ չանելով հայկական բնակչությանն ընդունելու մասին, ինչը, ցավոք, զարմանալի չէ, քանի որ անգամ Հայաստանի իշխանություններն իրենց օրակարգից հանել են Արցախ վերադառնալու որևէ հարցի բարձրացում։

Տիգրան Աթանեսյան