Գեղարքունիքի մարզի բնակիչները, որպես բողոքի ակցիա, ճանապարհ են փակել՝ բողոքելով նոր օրենքի դեմ, որի համաձայն, արտագնա աշխատանքի մեկնածները պետք է ՀՀ-ում հարկ վճարեն։
«Ստիպված, ղարաբաղցիների նման, պետք ա «պաժառ» տամ տունս, թքեմ ամեն ինչի վրա, գնամ»,- վրդովված բողոքում են նրանք։
Սա, իհարկե, չմտածված արտահայտություն է, որ արել է հուսահատության հասած մի մարդ։ Այն ցույց է տալիս, որ ստվերային որոշ ուժերի մանիպուլյացիաների ազդեցության տակ ինչպիսի թյուր կարծիքներ են հրամցվում ՀՀ քաղաքացիներին արցախցիների տեղահանության մասին։
Մի շարք հայաստանաբնակներից լսել եմ՝ «ինչու՞ եք թողել ձեր Արցախը, եկել այստեղ։ Հիմա ինչպե՞ս եք, լա՞վ է առանց տուն-տեղ մնալը»։
Ոմանք անկեղծ համոզված են, որ Հայաստանի Հանրապետություն տեղափոխվելով՝ հենց արցախցիներն են մեկընդմիշտ փակել Հայկական Արցախի թեման և բեռ դարձել Հայաստանի բյուջեի վրա։
Իհարկե, բոլորը չեն Հայաստանի Հանրապետությունում նման կարծիքի․ շատերն օգնության ձեռք են մեկնել և շարունակում են աջակցել տնանկ արցախցիներին, ինչը երախտագիտությունից բացի այլ զգացողություն չի առաջացնում։ Բազմաթիվ գործարարներ հատկապես արցախցիներին են հրավիրում աշխատանքի, մի շարք ոլորտներում գործող ընկերություններ, օրինակ՝ կապի բոլոր օպերատորները, արցախցիների համար հայտարարել են ծավալուն զեղչեր։ Դա մեծ օգնություն է նյութական անբավարար վիճակում գտնվող տեղահանվածների համար։ Շնորհակալ ենք բոլոր նրանց, որոնց օգնությամբ արցախցիների հարցերը լուծում են ստանում։
Խնդիրը նրանում է, որ բոլորը պետք է լինեն տուժված Արցախի բնակիչներին աջակից։ Արցախն է այսօր կորցվածը, բայց ոչ ոք, հատկապես ՀՀ այսօրվա իշխանությունների վարքի բերումով, չի կարող վստահ լինել, թե վաղը հենց իր գյուղը կամ քաղաքը չեն հայտնվի թշնամու վերահսկողության տակ։
Մարդիկ իրենց հոժար կամքով չեն տեղահանվել․ նախքան այդ, նրանք գրեթե 10 ամիս «ապրել» են պաշարված Արցախում, և ոչ ոք իր տունը «պաժառ» չի տվել։ Ես՝ որպես արցախցի և Արցախում գտնված, տեղյակ չեմ նման բաների մասին։ Եվ երբ արդեն թշնամին կտրել էր մայրաքաղաքից ամբողջ շրջաններ, մտել Ստեփանակերտի մի շարք թաղամասեր՝ ոչ թե զբոսանքի, այլ մերձամարտ էր վարում բնակիչների տներից 50մ հեռավորության վրա, արդեն այդ դժոխային պահին Արցախի հայերը հարկադրված էին թողնել ամեն ինչ ու փրկել իրենց կյանքը։
Ցավալի է, որ այս ամենին անդրադառնում եմ, բայց այն հույսով, որ
Oragir.News-ի պատկառելի մեծ լսարանը չի կիսի սեփական իշխանությունների կողմից հուսահատության եզրին հասցված և «տուգանքի մատերիալ» դարձած մարդկանց անճիշտ կարծիքը։
Տիգրան Աթանեսյան