Վիլյամ Սարոյանը Հայաստան առաջին այցից հետո գրել էր․ «Առնոն առաջինն էր, որ ինձ հայերեն Վարպետ անվանեց։ Ես նրան նույն կերպ դիմեցի, և գիտե՞ք, նա բոլորովին չզարմացավ, նույնիսկ չվիճարկեց։ Եվ դա հիանալի է։ Իսկական վարպետը միշտ պետք է իմանա իր գինը»։
Այսօր կոմպոզիտոր Առնո Բաբաջանյանի ծննդյան օրն է։
Առնո Բաբաջանյանին և Վիլյամ Սրաոյանին անխախտ ընկերությամբ կապեց «Իմ սիրտը լեռներում է» պիեսը։ Այդ ընկերությունից ծնվեց «Իմ սիրտը լեռներում է» ներկայացման, ապա կինոնկարի համար գրած երաժշտությունը: Երևի Սարոյանի նման մեծ պիտի լինել այդպիսի երաժշտություն գրելու համար:
Սարոյանը շատ բարձր էր գնահատում Բաբաջանյանի հանճարեղ երաժշտությունը․ «Զարմանալի երաժշտություն է: Կթվա, թե սկովտական (շոտլանդական) է, բայց խորքին մեջ հայկական է... Որքան թախիծ կա մեջը... Հայու թախիծ... Զարմանալի, շատ զարմանալի երաժշտություն է»:
Արդյոք, կանցնե՞ր Վիլյամ Սարոյանի մտքով, որ այդ երաժշտության սգո մեղեդիների ներքո է հեռավոր Ֆրեզնոյից բերված իր աճյունասափորը ի պահ տրվելու մայր հողին Երևանի պանթեոնում: Երևի ոչ․ չէ՞ որ Վիլյամ Սարոյանն այն համոզմանն էր, որ մահն իր կողքով պիտի անցնի։
Սարոյանի մտքով չէր էլ անցնի, որ իր գնալուց շատ չանցած այդ շեփորանվագն է հուղարկավորելու իրեն իսկ՝ հեղինակին՝ այնքան կենսասեր, այնքան կենսախինդ Առնո Բաբաջանյանին:
Բաբաջանյանը կասեր. «Մարդ թերևս չպետք է անընդհատ կրկնի. «Ես սիրում եմ քեզ, կյանք». ավելի շատ նա իր ստեղծագործություններով պետք է հարուցի այդ միտքը: Ես սիրում եմ կյանքը և կարող եմ նրան դիմել երգի խոսքերով. «Ամեն ինչի համար շնորհակալ եմ քեզ»: