Հայտնի է, որ Ամենայն հայոց բանաստեղծը՝ Հովհաննես Թումանյանը, կենսասեր, զվարճասեր մարդ է եղել։ Չնայած կյանքի դժվարություններին, ազգային ծանր ճակատագրին՝ Թումանյանը երբեք չէր կորցնում իր լավատեսությունը։
Թումանյանը սիրում էր մասնակցել տարբեր խնջույքների, ինքն էլ հաճախ կազմակերպում էր այդպիսիք։ Պատմաբան Լեոն իր հուշերում պատմում է այդպիսի մի խնջույքի մասին զվարճալի պատմություն։
«Հովհաննեսին խայթելու համար մենք տիկին Օլգային անվանում էինք «նահատակ», իսկ իրան, Հովհաննեսին` «ընտանեկան աղետ»:
Եվ իրավունք չունեի՞նք: Մի օր տանից դուրս գալու ժամանակ նա տեսնում է, որ տանն ինչ-որ պատրաստությունների վրա են, հանել են մեծ կաթսան: Ինքն իր մեջ հասկացողություն է կազմում, թե այդ օրն իրանց տանը խաշ են եփում և սուս ու փուս գնում է և ուր որ պատահում է ծանոթի, հրավիրում է խաշի: Ճաշի ժամանակ հյուրերի մի երկար շարքի գլուխն անցած` գալիս է տուն: Կինը զարմացած է, իսկ նա պատվիրում է, որ շուտով բերեն խաշը:
- Ի՞նչ խաշ, մենք այսօր նույնիսկ կերակուր էլ չենք եփել,- ասում է տիկին Օլգան:
- Բայց այն ի՞նչ էր առավոտը, մեծ պղինձը հանել էիք:
- Այն ջուր տաքացնելու համար էր, այսօր մենք լվացք ունենք:
Հովհաննեսը ո՛չ շփոթվում է, ո՛չ կոտրվում, իրան հատուկ զվարճախոսությամբ պատմում է, թե ինչ թյուրիմացության մեջ է եղել ինքը, բայց խնդրում է ամենքին մնալ: Ուղարկում է, պատրաստի կերակուրներ բերել տալիս: Եվ նստում են, մի լավ քեֆ են անում»: