Խորհրդարանական կառավարման երկրում խորհրդարանական դիվանագիտություն գոյություն չունի կամ էլ դրա մասին հիշում են միայն արտասահմանյան վոյաժների ժամանակ։ Սակայն մեծ հարց է, թե այդ վոյաժները որևէ կերպ նպաստում են խորհրդարանական դիվանագիտության զարգացմանը և ամրապնդմանը։
Բավական է նշել, որ այսօր՝ Արցախի շրջափակման 37-րդ օրը, հայտարարություն է տարածվել, որ Ալեն Սիմոնյանը Լաչինի ճգնաժամի վերաբերյալ երկրորդ անգամ պաշտոնական նամակով դիմել է 30-ից ավելի երկրների խորհրդարանների ղեկավարներին և միջազգային խորհրդարանական կազմակերպությունների նախագահներին։
Թերևս եթե ԱԺ նախագահն է նման «օպերատվությամբ» արձագանքում, պատգամավորներից ակնկալիքներ չկան։ Մյուս կողմից էլ Արցախի վերաբերյալ հարցերում մեր իշխանությունները իմպոտետնտ են, առավելագույնը կարող են հակառուսական հայտարարություններով կամ Արցախի ներքաղաքական կյանքին միջամտություններով սրել իրավիճակը, ոչ ավելին։
Այսքանից հետո թերևս պետք չի զարմանալ, թե ինչու Արցախի հարցով Արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովը պարապուրդի է մատնված, որտեղ են բարեկամական խմբերը, միջխորհրդարանական պատվիրակությունները, ինչու է լռում ԱԳՆ-ն, ինչու այս օրերին հպարտորեն զեկուցումներ չի ներկայացնում, թե ինչով են զբաղվում մեր դիվանագիտական ներկայացուցիչները, վերջիվերջո Հայաստանի սուղ բյուջեից այդքան դեսպանների և նրանց ընտանիքի անդամների առոք-փառոք պահում ենք հենց այս օրերի համար։