Նա գնաց վե՜ր, վե՜ր ու այլևս չվերադարձավ....

Այսօր դերասան Մհեր Մկրտչյանի ծննդյան օրն է` 92-ամյակը։

Տասնյակ տարիներ պետք է անցնեին, որ Ֆրունզը Մհեր Մկրտչյան դառնար, որ Գարսևանին մարմնավորող դերասանը կարողանար իր մեջ Պաղտասարի, Սիրանոդե Բերժերակի, Հացագործի ողբերգությունը հայտնաբերեր և այդ ողբերգությունը այնպես լուսավոր ներկայացներ, որ հանդիսատեսը ոչ թե հանդիսատես, այլ իրական դեպքի ականատեսը դառնար:

1930թ. հուլիսի 4-ին Գյումրիում ծնված Մհեր Մկրտչյանը ուսանել էր տեղի նկարչական եւ երաժշտական դպրոցներում, խաղացել ինքնագործ թատերախմբերում: Նրան նկատել էր Ժան Էլոյանը եւ հրավիրել Մռավյանի անվան դրամատիկական թատրոն:
Այստեղից էլ տեղափոխվել էր Երեւան, ընդունվել Գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտ, որտեղ էլ ավարտական քննություններին դերասանի վարպետություն առարկայից անբավարար էր ստացել ու մնացել առանց դիպլոմի:

Թատերագետ Հենրիկ Հովհաննիսյանը դերասանի մասին մի առիթով գրել է. «Նա այն դերասաններից էր, ովքեր չեն սովորում: Եթե նույնիսկ ավարտում են ուսումնական հաստատություն, միևնույն է, դարձյալ չեն սովորում, որովհետև ոչ մեկից սովորելու կարիք չեն ունենում: Նա մեր դերասաններից միակն էր, որ բացարձակորեն օժտված էր, անտարակուսելիորեն՝ տաղանդավոր»:

Մհեր Մկրտչյանը մեր ազգային թատրոնում իր ողջ ներուժով այդպես էլ լիովին չդրսևորվեց: Նրա կինեմատոգրաֆիական ճակատագիրը ավելի բարեհաճ էր իր տաղանդի հանդեպ:

Էկրանի ճշմարիտ զգացողությունը և անմիջական խաղը նրան դարձրին հայ կինոյի ինքնատիպ անուններից մեկը: ՄհերՄկրտչյանի մարմնավորած հարյուր բեմական և հիսուն էկրանային կերպարներում այդպես էլ չբացահայտվեց նրա թախծոտ աչքերի գաղտնիքը:

Նրա կյանքն իր կինոհերոսի` Գասպարի կյանքի պես ավարտվեց հանելուկային ու անսպասելի:

Նա գնաց վե՜ր, վե՜ր ու այլևս չվերադարձավ....