Ընդդիմությունը չպարտվեց, պարտվեց հայ ժողովուրդը. Նիկոլը չհաղթեց, հաղթեց թշնամին  

Բացվեց Ֆրանսիայի հրապարակը 45 օր փակ պահելուց հետո: Սակայն Ֆրանսիայի հրապարակում զօրուգիշեր անհնազանդ հսկողներն այնքան էին մնալու, մինչև իշխանությունից, Կառավարության շենքից, վարչապետի սեղան-աթոռից Նիկոլը գնար: Բայց Նիկոլը մնաց, գնացին Ֆրանսիայի հրապարակի վրաններն ու վրանակյացները: Դիմադրության շարժումն իր առջև դրված գերխնդիրը չկատարեց, չհասավ վերջնական նպատակին, չլուծեց հանգույցը՝ ստանալ Նիկոլի հրաժարականը:

Ընդդիմությունն իրեն պարտված չի զգում, բայց իշխանությունն իրեն համարում է հաղթած: Ընդդիմությունը չունեցավ ժողովրդի լայն աջակցությունը, փոխարենն այդ աջակցությունն իր թիկունքում զգաց իշխանությունը: Կարող եք չհամաձայնել, վիճել, գազազել ու փրփրել: Եթե ընդդիմության պահանջը՝ հեռացնելու վարչապետին, ունենար լայն աջակցություն, ժողովուրդը զանգվածաբար դուրս կգար փողոց ու հրապարակ: Եթե դուրս չի եկել, ուրեմն այդ լայն աջակցությունը փոխանցվում է Նիկոլի հաշվեհամարին: Մնացածն անիրատեսական է, հեքիաթի ժանրից:

Շարժումն ինչի՞ն էր փորձում դիմադրել՝ ժողովրդին տանելով այդ ուղղությամբ: Դիմադրել Արցախից մնացած 25 տոկոսն Ադրբեջանին հանձնելու իշխանությունների պատրաստակամությանը: Դիմադրել Հայաստանից նոր տարածքներ զիջելուն: Դիմադրել մեր պետականությունը կորցնելուն, Բաքվի և Անկարայի գերիշխանություն տակ ընկնելուն, ի վերջո՝ Հայաստանի թրքացմանն ու թրքական տարածք դառնալուն: Այդուհանդերձ, դիմադրել մեր գոյության սպառնալիքին ու ոչնչացմանը:

Մեր ժողովուրդը չուզեց փրկել Արցախից մնացած մի պատառը: Չուզեց փրկել մի պատառ Հայաստանը: Մեր ժողովուրդը հաշտ է ու խաղաղ Արցախը կորցնելու հետ: Հաշտ է ու խաղաղ Հայաստանից տարածքներ զիջելու հետ: Անտարբեր է մեր պետականության կորստին: Բնավ էլ անհանգիստ չէ՝ արդյո՞ք Անկարայի գերիշխանության տակ կանցնի Երևանը, թե՞ Բաքվի: Այս իրավիճակում անլուծելի խնդրի պես բարդ է հասկանալ, թե ինչ է ուզում մեր ժողովուրդը՝ թվացյալ խաղաղությո՞ւն, լավ ապրե՞լ, թե՞ ընդանրապես չապրել: Պարզապես չի ուզում, ոչինչ չի ուզում մեր ժողովուրդը:

Ընդդիմությունը չպարտվեց, պարտվեց հայ ժողովուրդը. Նիկոլը չհաղթեց, հաղթեց թշնամին: