Նախկինում, որպես կանոն՝ հիմնականում դպրոցի տնօրեններ էին դառնում պաշտոնյաների կանայք, սիրուհիներն ու մտերմուհիները, դուստրերն ու հարսները, քենիներն ու համակուրսեցիները:
Դպրոցում աշխատելը հարմարավետ էր բոլոր առումներով՝ նախ կարելի էր թանկարժեք հագուստների ու զարդերի չգրված մրցույթ կազմակերպել, բացի դրանից՝ դպրոցում աշխատանքը շուտ է ավարտվում, և հետո տղամարդիկ սակավաթիվ են, հետևաբար խանդելու առիթները՝ քիչ:
Այսօր այդ ավանդույթը «սրբորեն» շարունակվում է, բազմաթիվ են օրինակները, թե ինչպես են ՔՊ-ամերձ շրջանակների մարդիկ հայտնվում դպրոցների տնօրենների պաշտոններում, բուհերի կառավարման խորհուրդներում:
Ամենաթարմ օրինակը ասֆալտի գծով մեծագույն մասնագետ, ներկայումս պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանի համակուրսեցի Տաթև Եսայանն է, որ հավակնում է Գոգոլի անվան դպրոցի տնօրենի պաշտոնին ու չի թաքցնում Սուրեն Պապիկյանի մասին իր մտերմության մասին: Իսկ դպրոցի նախկին տնօրենի պայմանագիրն ավարտվել է: Բայց նա ցանկալի անձ չէ «թավշիստների» համար, քանի որ ՀՀԿ-ական Սիլվա Աչոյանի փեսան է, որը ժամանակին զբաղեցրել է Երևանի քաղաքապետարանի հանրակրթության վարչության պետի տեղակալի պաշտոնը: Նրա պաշտոնավարման օրոք դպրոցականներին ու մանկավարժներին «քշում» էին Սերժ Սարգսյանի մասնակցությամբ հանրահավաքների:
Ցավոք, ինչպես ամենուր, այս պարագայում էլ գործում է բումերանգի օրենքը: Բոլորն են հիշում, թե ինչպես էր «կտրում» Սերժ Սարգսյանի համակուրսեցի Ռուզան Ազիզյանի կամ Իշխան Զաքարյանի՝ տնօրեն քենու սուրը:
Նույն էլ վերաբերում էր պաշտոնյաների զավակներին: Հետաքրքիր զուգադիպությամբ, դասարանից դասարան «թռչելու» հնարավորություն տրվում էր «էլիտար» դպրոցներում սովորող նրանց «տաղանդավոր» բալիկներին: Էքստեռն փոխադրումների կարգով քննություն հանձնողների թվում էին, օրինակ, այն ժամանակվա ՀՀ նախագահի վերահսկողական ծառայության պետ Վահրամ Բարսեղյանի կամ, ասենք, Երևանի ոսկերչական գործարանի տնօրենի դուստրերը, ԱԺ պատգամավորների թոռներն ու զավակները:
Ժողովուրդն իմաստուն է, երբ թևավոր խոսքով ասում է, թե ուր է մտնում ամեն մեկի սրած բիզը:
Արեգ Արևյան