«Պատմության թանգարանում 2800-ամյա սեպագիրը ծառայում է որպես «պառկովկի քար»»,- այս մասին մայիսի 19-ին ֆեյսբուքյան իր էջում
լուսանկար էր տեղադրել և հայտնել գիտնական, արևելագետ Դավիթ Վարդազարյանը։
Oragir.News-ը վերջինիս հրապարակումից հետո այցելել էր Հայաստանի պատմության թանգարանի հետնամաս և ֆիքսել, որ սեպագիրը տեղափոխվել է բակի մեկ
այլ հատված։Այսօր՝ մայիսի 22-ին, մենք կրկին այցելեցինք Հայաստանի պատմության թանգարան, և այս անգամ ևս սեպագիրը բաց երկնքի տակ էր։
Փաստացի՝ թանգարանի տնօրինությունն անտարբեր է և՛ պատմական արժեքավոր նշանակություն ունեցող սեպագրի, և՛ հանրային քննադատության հանդեպ։
Թանգարանի ղեկավարությունը ոչ միայն թույլ է տվել այսպիսի վերաբերմունք, այլև հիմա էլ՝ հանրային հանդիմանանքից հետո, պարզապես տեղափոխել է սեպագիրը բակի մեկ այլ անկյուն, կարծես՝ հարցը դրանով լուծվել է։ Իրականում՝ ոչինչ չի լուծվել։ Ո՛չ ներողություն է հնչել, ո՛չ բացատրություն տրվել, ո՛չ էլ վերականգնման հստակ քայլեր են արվել։
Ավելին՝ թանգարանի տարածքում արգելում են տեսանկարահանումը, լուսանկարելը, կարծես՝ թաքցնելու բան ունեն։ Այս պահվածքը ցույց է տալիս, որ սեպագիրն իրենց համար ուղղակի քարի կտոր է, ոչ թե հազարամյակների պատմության վկան։ Եվ ամենացավալին այն է, որ այս ամենը տեղի է ունենում մի կառույցում, որի առաքելությունը հենց ազգային ժառանգության պահպանումն է։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։